Het verhaal van de vrouw op mijn computerscherm is hartverscheurend. Vanwege het besmettingsgevaar is het eigenlijk maar goed dat ze niet in mijn woonkamer op de bank zit. Het zou onmenselijk geweest zijn haar niet te troosten. Feit is dat ze honderden kilometers bij mij vandaan is. Dat er geen mogelijkheid is mijn arm om haar heen te slaan. Of haar een zakdoek aan te bieden.
Vandaag is mijn eerste rouwbegeleidingsgesprek online.
Toen ik mijn praktijk openende had ik een heel duidelijk beeld van wat en hoe ik het wilde. Ik vind dat rouw en verdriet weinig plek heeft in onze maatschappij. Dat we iets wat heel menselijk is en zo bij het leven hoort, klinisch benaderen. Het liefst in een steriel hokje waarin niemand het ziet.
Juist door de gesprekken in mijn woonkamer aan te bieden, het verdriet in een warme en welkome omgeving te laten ‘zijn’, wil ik rouw in een nieuw perspectief zetten. Wil ik mijn cliënten helpen een nieuw ‘normaal’ te bouwen waarin het verdriet en het verlies een rol mag spelen.
Maar nu ik deze morgen achter het computerscherm zit en het verhaal van de client aan mag horen. Nu ik naderhand hoor hoe waardevol zij het gesprek ervaren heeft en dat ze ‘zin heeft’ om met mij deze weg te gaan belopen. Nu besef ik me dat het niet mijn woonkamer is die de rouw en de mens ‘laat zijn’, maar dat dat mijn kracht als rouwbegeleidster, als verliesbegeleidster, is. Dat ik degene ben die ruimte creëert voor het verhaal, voor het gevoel, voor het verdriet. Dat het bij mij gewoon mag ‘zijn’. In mijn woonkamer, maar vanaf nu dus ook online.