Deborah- rouw en verliesbegeleiding, zou nooit ontstaan zijn zonder het verhaal van onze dochter Hannah Deborah.
Op 1 juni 2009 werden wij ouders van een prachtig klein meisje met mooie lange vingers en een klein mopsneusje. Ze was perfect.
Het krijgen van een meisje was mijn grootste wens. Ik droomde van roze jurkjes aan de waslijn en piepkleine glitterschoentjes. Van lange vlechten in haar haren, gelakte nagels en al die andere dingen die moeders met hun dochters doen.
De zwangerschap van onze Hannah was echter niet zonder complicaties. Doordat mijn placenta niet goed gehecht was kreeg ik zware pre-eclampsie. Ik lag weken in het ziekenhuis voordat de artsen besloten dat het tijd was haar met een keizersnee te halen.
Op 29 mei 2009, net voordat ik naar de operatiekamer ging, controleerde ze nog eventjes het hartje van ons kleine meisje.
Mijn grootste angst werd werkelijkheid. Haar hartje klopte niet meer.
Hannah’s overlijden is het moeilijkste, maar ook het mooiste wat mij in mijn leven is gebeurd. Ik zou het voor niets op de wereld hebben willen missen. Het heeft mij gemaakt tot de persoon die ik nu ben.
Haar leven heeft, door mij, op talloze mensen invloed gehad. Door al deze jaren heen mocht ik, soms samen met mijn man, een luisterend oor zijn voor mensen om mij heen. Soms met mooie en diepe vriendschappen tot gevolg.
Joël overleed in december 2019 op 3-jarige leeftijd. Via een bijzondere ontmoeting kwamen wij in het leven van zijn ouders.
Joël’s moeder gaf mij een duwtje in de rug om iets met rouw begeleiding te gaan doen.
‘Doe maar, jij kan ook anderen begeleiden. Jij bent zo belangrijk voor mij geweest’.
De tranen kwamen in mijn ogen.
Wat in ons diepe verdriet gezaaid is wil ik oogsten met vreugde.
Door jou te helpen zaaien, zodat jij weer door mag geven…
